‘n Huppel in my stap

Vanoggend het ek die voorreg gehad om vir ‘n tyd by ‘n jong vriendin te gaan sit. Voor die deur van die teater van ‘n hospitaal hier in die stad. Dis waar sy gesê het ek haar sal kry: “In die saal waar my man opgeneem is. Anders sal ek seker op vloer 2 voor die teater sit en bid.”

Terwyl ek op pad is met twee geurige, warm cappuccinos, merk ‘n mede-passasier in die hysbak ergerlik op dat sy baie ver moes parkeer. (En nee, sy is nie ‘n pasiёnt nie!) Sy moes om die gebou stap tot by die ingang! Ek meen dis ‘n groot voorreg! As mens bietjie tyd deurbring by ‘n hospitaal waar mense in rystoele en met krukke of prosteses met moeite rondbeweeg, het ek sommer energie om twee maal om die gebou te stap tot by my motor!

Die son skyn vandag in Kaapstad. Dis tyd om ‘n warm jassie en serp om te vou, gemaklike skoentjies aan te trek en te gaan stap! Om die lewe te vier! Uit dankbaarheid!

Vandag stap ons ‘n ekstra kilometer!

I don't praise God because all is right in my world.
I praise Him because of who HE is.
- Dionne Sanchez