Bessiebosse

Oral in die tuine is daar heinings en bosse oortrek met bessies – rooi en vrolik, oranje en warm! Dit verdryf die grysheid van die winter en skep vrolikheid in die koue, vaal kolle.

Saam met die kleurvolheid, bied dit sommer veiligheid ook met daai eina-skerp dorings!

Sulke dankbare plante – min sorg en min water nodig en ons boonop bederf met die mooiste bessies wat ywerig gloei van kleur.

Dan wonder ek oor daai ou Afrikaanse liedjie: “My geliefde hang aan die bitterbessiebos.” Wat sou tog aanleiding gegee het tot die woorde? 

Toe ek bietjie gaan soek, kom ek af op ‘n artikel van Maureen Joubert (Van Alle Kante 2007) wat ook gewonder het van die arme geliefde wat iewers hoog in die takke is… Sy skryf onder andere: “Daar was ’n tyd, lank gelede, toe koring in die Wes-Kaap nog met sekels geoes is. Die werk was in die hande van plaasarbeiders wat kromrug moes staan om hul take aft e handel. En ja, soms moes daar tot lank ná sononder gewerk word. Om dit moontlik te maak, is lanterns in rye aan stokke gehang. Die manne het seker aanmoediging gesoek om so lank te swoeg en klaar te maak voordat die dou neerslaan. Al singende het hulle aanhou sny, want die vergoeding was in sig: ’n bottel vuurwater wat aan die einde van die landery aan ’n bitterbessiebos gehang het.”

Weet nie van jou nie, maar die storie maak my eintlik bitter hartseer….