Hoe nou gemaak?

Een van die dinge wat ek mis noudat ek hier op die tiende verdieping woon, is ‘n tuin en voёltjies. Sommer net om te kan uitstap in my tuin, ‘n takkie te pluk en in ‘n potjie op my kombuistoonbank neer te sit. ‘n Roos af te pluk en aan my ma te dink… In die sonnetjie te sit en die voёltjies se gekwetter te kan geniet.

Maar die Kompanjiestuin is binne stapafstand van my. So spesiaal om net deur die pragtige tuine te stap. En Kaapstad het ons verras metal die vele publieke tuine van hier tot by die V&A. Lieflike parke wat uitstekend in stand gehou word. Plek waar mens kan ontspan en die natuur kan geniet. Nie eens nodig om parkeerplek te soek nie – dis sommer ‘n lekker wandeling tot daar en terug. En heeltemal veilig, ja!

Dus kan ek die natuur geniet.

Nou staan sake so: manlief het hierdie dringende behoefte om ‘n kruietuintjie (weliswaar ‘n pot of twee) aan die gang te kry. Dit het tot vele reise na verskeie kwekerye opgelewer. Geplant, versorg, vertroetel. Nie suksesvol. En ons moes met ‘n skok besef dat dit nie so maklik is om ‘n bietjie grond in ‘n pot te kry op die tiende verdieping van ‘n gebou in die middestad nie! Maar dit is moontlik – met bietjie beplanning.

Op die oomblik kan ons darem elke aand twee slaaiblaartjies vir ons afknyp. Nou nie groot genoeg om die daaglikse vitamines aan te vul nie, maar wel om ‘n vars organiese dingetjie op die bord te kan hê. En eintlik om groot plesier te verskaf!

En dan het hy natuurlik ‘n ou spekboompie op die balkon.

Die probleem kom in by die vetplantjie.

Hier het twee stads-Starlings hul verskyning gemaak. Hulle is versot op die blaartjies van dese vetplantjie. Seker lekker sappig vir hulle en dis seker hul daaglikse uitstappie vir ‘n bederfie. Maar o wee, die goed verniel die ou plantjie!!!

Hulle gesels so mooi met my, maar ai tog, ek kan nou nie eens meer my deur na die balkon oop los as ek uitgaan nie – te bang hulle vlieg in en maak binne ‘n gemors.

Klink so ondankbaar as ek hulle verjaag… Ek verlang dan so na die voёltjies…