Droogtedenke

Daar is deesdae seker nie kuiertye waar iemand een of ander tyd ‘n opmerking maak oor die water – of dan die gebrek daaraan – hier in ons midde nie.

Die winkels wat plastiekware verkoop, kry uiteindelik ook weer kans om voor in die ry te kom. Ieder en elk soek ‘n groterige skottel waarin mens in die stort kan staan. Ek kan myself nogal die eierdansies indink wat soms in daai skotteltjies plaasvind! En manne se verontwaardigheid as hulle die eerste keer daai skottel moet betree.

‘n Deftige dame merk anderdag op dat sy nooit, maar nooit gedink het sy sou haar skottelgoed in ‘n kommetjie in haar wasbak was nie! En siedaar – dis toe glad nie so erg nie en spaar ‘n verstommende hoeveelheid water!

Baie moeite word gedoen om water emmertjie-vir-emmertjie te spaar en uit te dra na die smagtende plante – die wat nog oorgebly het. En skielik het ons almal ‘n ingesteldheid oor inheems tuinmaak. Die natuur leer ons wat ons behoort te plant en wat nie. Ons moes al lankal geluister het!

Maar die duisende toeriste wat onse mooie stad se are laat pols, help nie veel om water te spaar nie….

Vanoggend herinner Jeremia my: “Julle spog tog so graag met julle vrugbare valleie.” Ja, doen ons nie! Die heuwels wat voorheen vaal was na oestyd, is deesdae golwende groen wingerede. En spog ons nie daarmee nie! En aan wie het ons die vrugbare valleie te danke? Beslis nie onsself nie! En vrugbare valleie sonder wonderskone water is ook nie veel werd nie. (Die wynlandgoedere wat nie besproei nie, is voortreflik! Ek ondersteun hulle graag!)

Dit alles laat ons net weer in nederigheid ons absolute afhanklikheid bely.