Vriendelike verlange

Vandag voel dit my so of die swart hond my agtervolg. Om absoluut geen rede nie. Dis maar net soos dit is. Of dan eintlik voel.

Seker omdat ek verlede naweek tyd deurgebring het saam met ‘n vriendin van ons akkerlaan se dae. En het ons gekekkel!!!! Tog te heerlik!!! Ingehaal met wat tussentyd gebeur het.

Dis mos deel van die wonder van vriendskappe – die soort wat werklik “vriendskap” beteken. Die soort verhouding wat aanvaarding en koestering en wees-net-jouself is. So ongekompliseerd. En ons begin gesels waar ons jare gelede opgehou het. Sommer net so maklik. En ons laat mekaar gaan met liefde in ons harte en weet as ons weer eendag ontmoet, gaan ons voort met die gesels en die omgee.

En nou is dit vandag so effe ekstra stil hier om my.

Voel of ek ‘n stootskraper nodig het om my in aksie te kry!

Vanoggend die wintersklere uitgepak. Ja, dit kan nou wees hoekom die droewigheid my naderhark! Dis alles sulke donker en swaar klere as dit winter raak! Maar eintlik sal ek hierdie winter nie omgee vir die koue en donkerder hier om my nie, want die winter gaan reёn bring! Dit glo ek vas!!!

‘n Goeie koppie koffie saam met my geliefde sal sekerlik die dag opvrolik!  Hy is mos darem ‘n vriend duisend wat weet hoe om die dag in te kleur!

Koebaai! Klaar gekla! Dis tyd vir kuier!