Bymekaarmaaksels

Onlangs lees ek: “Ons weet dat niks wat ons op hierdie aarde bymekaarmaak ons na die volgende lewe (waar dit ook al kan wees) kan vergesel nie, maar ons hou steeds ‘n eienaardige en onversadigbare versamellus in stand.”

So is dit, ja. Die naweek gesels ek met iemand wat ook besig is om uit te gooi, te sorteer, in te pak, te besluit wat moet saam na ‘n volgende – en ook kleiner – woonplek.

En soos ons verblyftyd in die kasteel begin uitloop, weet ek ook die tyd van besluit oor goetertjies lê en loer vir my. Genadiglik is dit hierdie keer eenvoudiger.

Tydens ‘n kuier in Knysna, stap ons in by Timber Village. ‘n Plek waar elke houtliefhebber ‘n draai moet gaan maak. En daar raak manlief toe weer bewus van die houtwerk gereedskap waarvan ontslae geraak is met ons vorige oppak. Dit was so ‘n groot basis waarop stokou skawe, beitels, ens op gemonteer is. En toe word dit saam met ‘n klomp ander goed aan die eienaar van ‘n oudhedewinkel verkwansel. So met die wegry tussen die woude, neem ek my voor om terug te gaan na die oudhedewinkel en die besigheid terug te koop – ek is redelik seker niemand sou dit intussen kom koop het nie – en dit met ‘n fanfare aan manlief terug te besorg. Dis immers ‘n versugting van hom.

 Genadiglik noem ek my voorneme aan hom in ‘n oomblik van ontboeseming. En terwyl hy so sy verbasing uitsug, vra ek: “Nou waar het jou pa dit in sy werkswinkel gehad?” Waarop die antwoord kom: “Nee, dit was nie my pa s’n nie! Ek het dit by ‘n tannie gekry wat huis opgegee het toe haar man dood is.”

En nee, die oudheid word nie teruggekoop nie. Manlief meen hy kan daarsonder. Dit was immers nie onse oupa s’n nie.