Eiesoortigheid

Die woordeboek vertaal “eiesoortigheid” as “peculiar character”. Soos dikwels, is dit seker nou maar weer so dat ek my eie betekenis aan woord(e) gee. En nee, daarmee sê ek nie dat dit reg is as ek dit doen nie!

So dink ek aan eiesoortigheid bv as unieke dingetjies wat elke vriendin spesiaal maak. Nie peculiar nie. Want peculiar klink so effe “af”. Koddig. Vreemd. En my vrinne is nie vreemd of koddig of af nie. Elkeen baie spesiaal. Uniek.

Een is so preuts dat my skoonma in haar skik sou wees dat ek haar as vriendin het; die ander so hygend dat dit mens van plesier kan laat bloos. Een so presies en korrek dat skoonma haar beslis as skoondogter sou kies; die ander so impulsief en onortodoks dat ek elke keer heerlik daarmee kan identifiseer! Een bang vir motor bestuur terwyl ‘n ander dapper die langpad op haar eie aandurf. Vir een van my vriendinne sal mens nooit as te nimmer in ‘n knapse kledingstukkie sien nie; die ander laat my soms wonder of sy ooit ‘n onderkleertjie besit! Moenie ongenooid by die een se deur aanklop nie, maar stap enige tyd van die dag of nag in by die ander een – en by elkeen, weet ek, is ek ewe welkom. By een sal ek ‘n “proe-bietjie-hier” aan ‘n nuwe resep vir aandete kry, die ander is hoog in die benoudheid as sy ‘n toebroodjie moet maak.

So verskil my vrinne.

En so skep elkeen van hulle ‘n spesiale plek in my hart en in my lewe. Die mense wat vir my omgee en my aanvaar vir wie ek is. Met my krommigheid en kreukels. Met my fiemies en my flaters.

Maar dat hulle peculiar characters is, is nooit as te nimmer waar!