Onthou-dinge

Vroegoggend lê ek in die bed en dink sommer lank verby se dinge. Dis mos deel van Kersfees!

En deel van Kersfees is die kos.

Skoonma se jelliering met dadels en piesangs en ertjies. My ma se Oukersaand seekos. En die aand toe onse pa formeel na die saamkuier aankondig dat dit die laaste ete is wat my ma vir ons almal saam voorberei het. Nogal ‘n emosionele sakie gewees, maar ‘n realiteit ons elkeen wat een of ander tyd in die oë moet kyk.

Genadiglik is die dae van swaar disse wat mens ongemaklik laat voel as jy van die tafel af opstaan, nie meer mode nie! Dis tyd vir kosmaak vir ‘n Somer-Kersfees.

So maak ek stuk-stuk ete vir ons bevoorregte kringetjie vir môre se Kersete. Ek het mos baie tyd en manlief is fluks met sny en opkap en inpak soos wat ons vorder. Lekker om so saam te werk. Ons pak die takie rustig aan – die kinders is eers Kersdag almal hier teenaan ons.

Dit ruik soos bederf in die woonstelblok se gange! Dis lekker om ‘n slag ‘n nuwe reseppie nader te trek om die kroos mee te verras. Skielik is dit ‘n ander manier van kook vir ‘n groep mense as die kastrolle en potte in hierdie kasteel effe aan die skraps kant is! Maar ‘n boer maak mos ‘n plan! En deesdae se winkelrakke bied vele oplossings vir uitdagings! 

Lekker bak en braai saam met jul geliefdes, maatjies!

Kom sing saam!

Ja, kom sing saam! ‘n Lied van liefde en vreugde en vrede! So saam met die liedjies van takbokke en ‘n slee en klokkies en gedoentetjies – kom ons laat die irritasies van die blink blikkerigheid by ons verbygaan – kan ons hemelse musiek wat rondom Kersfees geskryf is en gespeel word, geniet.

Verskille kan mense uit mekaar skeur. Laat ons nie dat die dinge hier om ons ons van mekaar laat vervreem nie. Gee maar ook kans vir die een wat anders dink en doen.

Liefde is al wat ons kan saambind.

Kom ons vergeet van die stigmas wat ons lewensvreugde inperk. Kom ons vergeet van “toe” en leef die “nou”. Kom ons maak dit ‘n beter plek waar ons is. Met liefde.

En geniet die blink en die mooi van Kersfees! Die vrolikheid, die vreugde! En uiteindelik die vrede. Ja, daai soort wat alle verstand te bowe gaan.

Kom sing saam! Met ‘n lied in jou hart! Met ‘n klokkespel in jou ore. Dis Kersfees! Dis ons kans om te wys wat Kersfees beteken. Die ware betekenis. 

As ons in liefde saam dieselfde lied sing, is dit 'n melodieuse koor - al het ons verskillende stemme.  Kom, kom sing saam!

Somerkuier

Dis ‘n lieflike somersdag en dis tyd om te gaan kyk of die bome in die Tuine nog hul arms wyd oopgooi vir ieder en elk.

Twee vriendinne kom kuier en ons geniet dit om weer al die drade op te tel. Om te hoor hoe hul paaie geloop het van destyds tot nou. So lekker om sommer net ontspanne te kan saamkuier. Ek tel my seëninge weer ‘n keer – en kom nie naasteby by die eindtotaal uit nie, want sien, hulle is te veel!

En die Kaap is op haar beste! Met ‘n ligte windjie wat deur ons hare speel, stap ons deur St George’s wandellaan. Oral is tekens van vakansietyd en vrolikheid. Lieflik!

En die heerlike stuk koek wat pas weggeslaan is, laat my herbesin oor my spyskaart vir aandete…

Dalk is dit tog ‘n goeie plan om van nou tot Kersdag bietjie dop te hou wat mens inskep. Net sodat daai stywe broekie tog nog kan pas teen die tyd dat die oujaar sy draai vat!

Die dag

16 Desember: Versoeningsdag

Vandag se dag laat gemengde gevoelens in my gemoed.

Hoe en waar dit oorspronklik ontstaan het, is een saak.
Hoe besluit is om ‘n belofte te maak wat ‘n nasie verbind, is nog ‘n saak.
Wat intussen hier in onse mooie land gebeur het, is ‘n belangrike saak.
Wat op die oomblik in onse mooie land plaasvind, is die saak wat dalk saak maak.

Of is dit?

Kyk bietjie wat is mieliestronk.com (wat hulself “die ensiklopediese webwerf” noem) se verklaring oor die naam van vandag se dag.

16 DESEMBER is tradisioneel deur Afrikaners eers as Dingaansdag en later as Geloftedag gedenk, in navolging van die gelofte wat ’n groep Voortrekkers aan God afgelê het voordat hulle op daardie dag in 1838 ’n Zoeloemag in die Slag by Bloedrivier in die teenswoordige KwaZulu-Natal verslaan het. Hulle sou naamlik, as hulle die oorwinning sou behaal, daardie dag in ere hou soos ’n Sondag en dit aan hul nasate opdra om dieselfde te doen. Geloftedag as vakansiedag was dus ononderhandelbaar vir baie Afrikaners.

ANC-aktiviste het egter op hul beurt 16 Desember onthou as die dag in 1961 toe die ANC sy soldate begin bewapen het om apartheid omver te werp.

In die nuwe Suid-Afrika is hierdie dag toe hernoem tot Versoeningsdag—’n dag waarop die klem daarop moet val om die konflikte van die verlede te bowe te kom en ’n nuwe nasie te bou.

Kan nie help om te help nie

So middel van die dag staan ek en luister hoe ‘n man probeer om vir ‘n Duitse toeris te help met waarheen sy wil. Sy weet self nie so lekker hoe om vir hom in Engels te verduidelik waarheen sy wil nie. Met haar kaart van die omgewing in haar hande, haar rugsak wat so half skuins wil afglip en die bus wat enige oomblik gaan stilhou vir die opklimslag, beduie sy iets van bid en ‘n drukkie gee. Maar nee, sy wil nie die man ‘n drukkie gee nie, want sy is kwaad omdat sy so baie vir die buskaartjie moes betaal. En sy kan nie eens op die rooi bus ry met daai kaartjie nie.

Ek sien daar is nie veel vordering nie en vra of ek haar kan wys waarheen sy moet gaan, want ek is daai kant toe op pad. So meen ek met die bietjie wat ek kon hoor. Sy is dapper genoeg om my te vertrou en glip wettiglik deur om by die bus in te klim.

Sy is toe heeltemal verkeerd met haar aanname oor die buskaartjie se prys. Sy wys vir my die strokie en ek verduidelik aan haar dat dit haar eintlik niks gekos het nie. Vir ‘n Europeër is R30 peanuts. Sy besef haar glipsie van berekening en is in haar nappies.

Ons klim op die bus en die gehaperde  gesprek duur voort. Dis die langste busrit wat ek nog van punt A tot punt B gemaak het. Dis warm. Dis ‘n staaaaadige gesprek met baie Uhm en Ah tussendeur, maar met handgebare en geluide kom ons uiteindelik reg.

Die toeris is ‘n steward (in ons taal seker ‘n bediende) op ‘n Duitse navorsingskip wat in die Kaapse hawe lê. Daar is 44 bemanningslede en 44 navorsers / scientists op die skip. Hulle reis heen en weer tussen Arktika en Antarktika om navorsing te doen oor alles en nogwat.

Ek wys vir haar waar sy weer die bus moet haal om terug te kom by haar skip en ons stap verder. Voor ons woonstelblok kry ek ‘n dankbare hug. Ons besef skielik dat ons nie mekaar se name ken nie. Haar naam is toe elk geval te moeilik om uit te spreek of te onthou. Klink nie vir my na ‘n Duitse naam nie. Maak ook mos nie saak nie!

Sy is flink op pad weg om te gaan doen wat haar missie vir die dag is: om iewers in ‘n kerk te gaan bid (ek het St George’s Katedraal voorgestel) en om iewers ‘n boom ‘n drukkie te gaan gee (ek glo een van Die Tuine se bome gaan ‘n liefdevolle hug kry). En hoe meer ek vir haar vertel dat sy die dag moet gebruik om op Tafelberg te kom, hoe meer vertel sy my dat sy baie poskaarte het wat geskryf moet word. Dalk, net dalk, het sy my raad gevolg en sit sy met haar beentjies oor Tafelberg se rand en swaai en skryf haar poskaarte daar!

‘n Liewe vriendin van my het ook die begeerte om toeriste te help. Doe zo voort, suster! 

Is jy gereed?

Hierdie tyd van die jaar moet mens so ekstra bietjie dink oor wat wanneer waar gebeur.

Dis reg so.

Maar is jy gereed vir wat wanneer waar moet gebeur? Soos die kunswerk langs Hermanus se stappaadjie – hy is beslis gereed om te doen wat hy moet.

Of moet ons altyd gereed wees vir wat wanneer waar moet gebeur? Wat gebeur dan as die onbeplande of die onverwagse gebeur? 

Dis nie in my aard om so goed georganiseerd te wees nie. Ook dalk sommer ‘n lekker verskoning om te probeer wegkom met my impulsiwiteit deur die gene te blameer. Dis dalk net pure luiheid.

Maar dalk is dit vir die mense om my makliker as ek nie so in ‘n vaste roetine vasgevang is nie? Want hoe heerlik as ek onbepland genooi word “kom ry gou saam” en ek glip net daar die veiligheidsgordel om die boesem. As ek nou die yskas en vrieskas vanoggend skoongemaak het soos wat ek “beplan” het, het ek die rit gemis!

Ag ja, miskien doen ek dit in die nuwe dag…. Of dalk is daar ‘n ander pad wat korter gemaak moet word deur my gebabbel.

Maar Kersfees is om die draai en ek sal my dagtakies mooi moet beplan voor ek daai saamkuier bederf met my ongeorganiseerdheid! Daar is immers ‘n paar disse wat gemaak moet word!

Speletjies

Of is dit regtig speletjies? Soos dit vir my klink en lyk, is die hele rugby-saak een van politiek. Die arme afrigter het al my simpatie. Die man het seker ook maar nie heeltemal besef waarvoor hy homself inlaat nie. Ek kan net dink hoe swaar sy liewe vrou kry om haar maat positief te probeer kry. Genadiglik is die seisoen verby. Volgende jaar sal ons besluit of ons liewer tafeltennis gaan kyk…

So reken ek toe dat die 7’s die ovaalbalspel van die toekoms gaan wees. Dis vinniger, minder tyd wat dit in beslag neem, minder spelers betrokke, minder omslagtige reëls. Lekker vinnig en lewendig soos die lewe deesdae is.

En die naweek het onse stad gegons met rugby ondersteuners van oraloor. Dit was ‘n heerlike tydverdryf om by ‘n straatkafee vas te haak met ‘n koppie koffie om die verspotte skares gade te slaan. Sommige so oorspronklik, maar hier en daar ‘n hele spul wat heeltemal uithaak en nie weet waar om die streep te trek nie. Ai tog!

Die entrepreneurs het vorendag gekom met slim planne om ‘n geldjie te maak. 

Ek vermoed dis ‘n laaaaaang Maandag vir menige vandag! Vanaand sal die liggies vroeg uitgedoof word. Maar verloor bly maar nie lekker nie! Blitse is hulle wel, maar Boer vs Brit was ‘n tere sakie.

Hoe gaan dit met jou?

Nee, dis nie sommer een van daai in die verbygaan: “Hoe gaan dit met jou?” en aangaan met ‘n volgende sin voor hierdie belangrike een nie beantwoord is nie!

Ek stel regtig belang om te weet hoe dit met jou gaan.

Maar dis naweek en ons wil nou nie so ernstig wees nie. Dis tyd om uit te span, af te skakel, bietjie te speel, bietjie te kuier, bietjie te lag.

Of is dit?

Dalk is dit juis tyd om bietjie alleen iewers te gaan stil raak en te dink oor jouself. Juis in hierdie besige, oppervlakkige tyd. Die tyd wat eintlik bedoel is om nie oppervlakkig te wees nie.

Geniet die naweek! En dalk vra ek jou weer eendag: Hoe gaan dit met jou? Vat my hand en trek my na ‘n stil hoekie toe. Vertel my. Ek wil regtig graag weet. Ek stel belang in jou. Jy is belangrik vir my. Want ek weet jy gee ook om vir my.

Sit jou beste voetjie voor

Waar sal dié idioom vandaan kom? Dalk iemand wat een goeie en een minder goeie voetjie gehad het? En moes beїndruk met die goeie voetjie? Beste voetjie voor? Of dalk was dit 'n nuwe danspassie wat geleer is - en die beste voetjie moes eerste gepunt word as die wals begin?

Wel, dis die seisoen van kuier en vakansie en gaste onthaal. Tyd om jou beste voetjie voor te sit!

Vir wie moet jy hierdie Kersseisoen onthaal? Ek hoop dis gaste wat jou kookvernuf en jou gasvryheid waardeer. Maar belangrikste van alles, hoop ek jy geniet dit om jou gaste te bederf.

Trek jou partytjierokkie aan, maak jou lippies rooi, kam jou hare en kuier tot hanekraai!

Tyd dat ek ‘n draai in die kombuis gaan maak. Ons kuier sommer vanaand al met vriende. Desember glip so vinnig verby!

Las tot sakpas

Dis altyd lekker om te sien hoe mense op ‘n eenvoudige manier kreatief is. Dit help tog te lekker om die rande te rek. Om daai begroting te laat klop. En sommer ook net om van die rondlêgoeters wat dikwels in onbruik geraak het, weer te gebruik. So ‘n bietjie nostalgie inwerk. En natuurlik om die creative juices te laat vloei!

Tydens een van ons staptogte ontdek ons ‘n lieflike Duitse bakkery en koffiewinkeltjie in Kloofstraat. Knus en gesellig. Mens kan sommer sien daar word kliënte maklik kuiergaste.

Met so ‘n kershouer kan ‘n aand se kuier romanties raak! En die suikerpot het selfs 'n stewige dekseltjie om die klammigheid uit te hou.

Ek het heeltemal vergeet wat die naam van die plekkie is. Dalk moet ek net weer ‘n slag gaan soek waar dit is. Daai Duitse gebak het juis so verleidelik gelyk en geruik.

Dapper stappers

Ons is baie lief vir baie lekker kos.

Omdat ons baie lief is vir baie lekker kos, moet ons bietjie oefen om in ons kleertjies te pas. En natuurlik ook om beweegbaar te bly! Dis ook sommer lekker geselstyd.

Gister het ons met die bus tot in Kloofnek gery en weer kronkel-kronkel teruggestap. Dit bly ‘n lekkerte om strate te soek waar ons nog nie voorheen geloop het nie. En om ons maar net weer ‘n keer te verstom oor die mooie woonplekke. Sommige piepklein, sommige paleise. Die restourasiewerk wat met soveel liefde en omsigtigheid gedoen is. En die oorspronklikheid van sommige! En ek wonder mos maar altyd oor wie in daai mooie ou huis gewoon het. Sou hulle hierdie tyd van die aand al eiers uitgehaal het? Sou die eienaar van die huis dalk skapies oorkant teen die bult laat wei het?

Tegnologie maak dit interessant om te sien hoe ver ons gestap het. Treetjies word getel. En dit hou ons letterlik op ons tone om ons daaglikse treë in te kry.

Maar soms, soos vandag, mag ons ook lekker lui wees en die tegnologie afskakel. Soms moet mens nie kyk hoe jy deur 'n masjientjie aangesê word om jou daaglikse doelwit te bereik nie. Want sien, die tegnologie is in manlief se sak en ek het gisteroggend ook al langs Milnerton se strand saam met vriendin gaan stap. Teen 'n stywe passie! 

Môre stap ons weer fluks! 

Inpak, wegpak, uitpak, regpak

My wyse vriendin se raad: “Only if it gives you joy!”

Dis die deel waaroor ons beheer het in ons lewens. Vir die res het elke dag genoeg moeilikgeite van sy eie – soos die Groot Boek ons leer en soos ons ook al self agtergekom het.

As iets jou nie vreugde gee nie, smyt dit uit! Dis nou ‘n lekker manier van huis opruim. Nou is die kans om ontslae te raak van daai goetertjies toetertjies. Dikwels die (vir ander mense) sentimentele goedjies wat op ‘n manier in jou huis, dikwels deur ander mense, op jou kaggelrakkie beland het.

Maar so eenvoudig is dit ook nie. Manlief het ander goedjies waaraan hy waarde heg. En ek maak makliker los van goedjies. So sien ek die karaktereienskappe in die bloedlyn kop uitsteek toe ons die naweek vir oudste help intrek in sy eerste eie huis. Heerlike voorreg. Die huis. En ook die mag help. En tog te lekker: as die helpers moeg raak, mag hulle groet en vertrek!

Ouboeta wil ook nie oupa en ouma se goedjies sommer net wegmaak nie. En dis reg so. Maar dis tyd om elke dingetjie te beskou en te bewonder en dan te besluit. Niemand gaan hom daaroor veroordeel nie. Dis sy huis. Sy voorreg. Maar ek moedig hom aan om nie net op te gaar nie. “If it does not give you joy…”

Have nothing in your house that you do not know to be useful and believe to be beautiful.

William Morris 1834 – 1896 English textile designer, artist, write, church decorator.

Dis nou maar net ‘n kwessie van styl

So bietjie weggesteek by die V&A Waterfront, is die mooie Cape Grace hotel. ‘n Mooie plek waarop enige Suid-Afrikaner trots kan wees.

En hulle fokus nie net op oorsese toeriste nie. Hulle het 'n indrukwekkende Whiskey Klub vir die mense van die omgewing. Lede kan hul persoonlike versamelings van daai kosbare voggies agter slot en grendel laat toesluit in mooie uitstalkaste. En dan kom hulle blykbaar een maal per maand bymekaar om die swymel in die swierigheid. 

Indien jy gaste uit die buiteland in styl wil laat inkopies doen, is dit die plek. Die piepklein winkeltjie in die hotel het keurige artikels van uitstaande gehalte. En natuurlik is dit heel bekostigbaar as jy nie met rand en sent hoef te betaal nie. 

‘n Plek waar alles spreek van styl. Fyn aanvoeling. Detail.

En die mooiste vir my van alles, is dat hulle nie een enkele hoekie oorgeslaan het nie!

Hier voel iedereen of hulle deel is van die koningshuis. Gekroon. Selfs op die troon.

Dis net eenvoudig heerlik!

Saam met sommige mense kuier mens net eenvoudig heerlik! En meesal is dit presies wat dit so heerlik maak: die eenvoud. Ongekompliseerd.

Ons skinder van niemand. Ons kompeteer nie met mekaar nie. Ons hoef nie te wys hoe goed ons kan of is nie.

Dan raak die kuier opreg en kosbaar. 

En ons hoef ook niks vir mekaar weg te steek nie. Ons kan maar vertel wat pla. Sonder om ‘n oplossing of ‘n antwoord te kry. Ook goed so. En as daar wyse raad vorendag kom, soveel te beter!

Dankie tog dat ek geseënd is met soveel dierbare mense met wie ek net eenvoudig heerlik kan kuier!

Gehaperde onthoue

My ma se wasmasjien het in die buitekamer gestaan. Ek het daar niks mee te doen gehad nie. Die klere is gewas, gestywe en gestryk sonder dat ek ooit gewonder het hoe dit gebeur. Op ‘n lang tafel het my en sus se rokke op strykdag regop gestaan – gewas en gestywe. Ja, met stysel gestywe, kinders!

Later jare, in die nuutgeboude huis, was daar ‘n waskamer met ‘n nuwe wasmasjien. Een met ‘n dubbelbalie. Van hom onthou ek – dalk omdat die pyp ‘n keer uitgespring het en water oral gespuit het?

Skoonnma het ‘n wasmasjien gehad met twee rollers waardeur die water uitgepers is. Dit het my gefassineer om te sien hoe die nat kledingstukke eenkant tussen die twee rollers ingaan en anderkant styf in ‘n nuwe vorm uitkom. Maar veel het ek ook nie verder daarmee te doen gehad nie.

Sien, ek was bederf. Net altyd wasgoed in die mandjie laat inglip.

Toe kom die dae van doeke was en emmers SteriNappi en wasgoed en wasgoed en wasgoed! My suster het gewaarsku dat die rondomtalie wasgoedlyn in ons agterplaas, wat so in die tierende suidoos rondtol, iemand gaan onthoof. Toe gelukkig nie, maar ek kan die hooikoorsbuie onthou as ek daar by die wasgoedlyn besig was! Hier van Oktober af as die Jasmyn en die Yesterday, Today & Tomorrow so lieflik geblom het en die boere hul landerye gespuit het! Ai, was dit nou ‘n neusloop en tranerige besigheid! So is ek deur ‘n hele klomp wasmasjiene in my leeftyd. Hoe dankbaar tog dat ek dit nie op ‘n wasklip moes doen nie.

My vriendin meen sy sal nie my leefstyl kan doen nie. Hoe sal sy haar wasgoed droog kry as dit nie in die sonnetjie hang nie? Ja, vriendin, daar is niks wat lekkerder ruik as wasgoed wat in Vader se gratis sonlig droogword nie! 

Lankal se Lekkerbekkie

Die afgelope naweek het ons met sommige van die spruite en een se vriendin in die Pakhuispas gaan draai. ‘n Besonderse naweek van uitspan en opnuut bewus raak van die Sederberge se stilte. (Maar ook agtergekom hoe eina die angel van ‘n kleine bytjie kan maak!)

Saterdagmiddag het ons by Lekkerbekkie in Wupperthal gaan rooibostee drink. In die hitte. Maar dit was goed. Die eenvoud. Die koelte van die stoep.

En ook net so goed om ‘n slag weer te dink aan die Afrikaanse geneesheer, plantkundige, joernalis, digter,  dramaturg, skrywer – C Louis Leipoldt (1880 – 1947) – wie se oupa stigter was van Wupperthal. Alhoewel Leipoldt in Kaapstad gepraktiseer het as pediater, is hy tussen sy geliefde Hantamberge in die Pakhuispas begrawe.

Wat ‘n heerlike voorreg om saam met geliefdes die sterre dop te hou in ‘n Karoonag! Blink diamante wat skitter en verskiet!

Al is Oktober nou ook al hierdie jaar verby, bly dit seker een van Leipoldt se mees geliefde gedigte.

“Dit is die maand Oktober! Die mooiste, mooiste maand!
…………
Wat gee ek om die winter? Wat praat jy nou van Mei?
Wat skeel dit as ons later weer donker dae kry?
Ek is nou in Oktober, die mooiste, mooiste maand,
met elke dag so helder, so pragtig elke aand!”

Dr C Louis Leipoldt se nagedagtenis word lewendig gehou deur o.a. plekke wat na hom vernoem is, soos Louis Leipoldt MediClinic waar ons jongste gebore is en Leipoldt’s Restaurant in Pretoria.

“Food and wine were Leipoldt’s abiding passions, but he approached cooking with the authority of a medical doctor and knowledge of a botanist. Experimenting with herbs in food became an avid interest.”

Kurwes en kleur

Onlangs stap ek saam met vriende deur die stad. Ons speel ons is toeriste. Ons praat Afrikaans, dan dink sommige ons kom van verre lande!

Volgens die nuusblaaie, gaan meer aandag geskenk word aan die Groentemarkplein en St George’s Wandellaan. Om dit veiliger te maak – maar ek voel geen onveiligheid as ek daar rondloop nie Selfs as ek alleen is, voel ek veilig. Natuurlik moet mens weet wat om jou aangaan. Nie net in die stad nie. Nie net in Suid-Afrika nie.

Oral is sekuriteitsbeamptes wat sigbaar is. Hulle kom vra vriendelik dat jy jou handsak moet toerits indien dit oop is. Hulle verneem gereeld of jy veilig voel en verleen hulp met waarheen as hulle die padkaarte en papiere met aanwysings sien waarmee toeriste sukkel.

In ons jonger dae was die Groentemarkplein die plek waar mens skamele somersrokkies en kleurvolle plakkies en oorbelle wat waai en swaai gekoop het. Deesdae is dit ‘n Afrika-mark. Die soort wat die toeriste geniet. Maar vir my is dit nie alles Kaaps nie. Die hoeveelheid winkels wat Afrika snuisterye verkoop, is verstommend baie hier in die middestad. Ek wonder dikwels of hulle elke dag iets verkoop. En ek is werklik diep dankbaar dat ek nie hul “stock-taking” hoef te doen nie. Daar is miljasters goetertjies!

Maar of dit Kaaps is of nie, en dat meeste van die mense wat die goetertjies verkoop beslis nie uit die Kaap kom nie, is seker. Wat wel waar is, is dat die vriendelikheid waarmee ieder en elk gegroet word, oorweldigend is. As jy bereid is om te glimlag, word jy met vreugde verwelkom! Foto’s saam met die Rastas, waarmee toeriste terug by die huis kan gaan spog, is ‘n gewilde aktiwiteit. Dit alles met die hoop op ‘n goeie verkope? Dalk is hulle uit nature sulke vriendelike mense! Mense wat kleur en kurwes waardeer.

   

In life, as in art, the beautiful moves in curves.
-Edward Bulwer-Lytton

Realiteite

Terwyl ons vir die bus wag in Adderleystraat, vang my oog die kardoesie in ‘n vrou se hand. Ek vra of ek maar ‘n foto mag neem – dis tog immers my naam wat op haar kardoes geskryf staan. Sy gee nie om nie. Solank ek net nie dink ek kan deel in wat binne-in is nie…. Dis seker haar aandete. Of dalk het sy helfte geniet en neem vir iemand by die huis die orige helfte saam.

Nou wonder ek oor daai advertensie op die sak. Beteken dit ‘n hoender is na my vernoem? Of is die verbruiker nou veronderstel om vol energie en vrolik te wees na die ete? Sal sy beter voel nadat sy die wegneem-ete geniet het? Staan my naam op al hul sakke? Dalk moet ek vra vir ‘n deel van die wins aangesien ek vir hulle adverteer. Gits, hulle skryf oor Linda in die verlede tyd - beteken dit dat sy "nie meer is nie" of beteken dit dat sy nie meer moeg en honger is nie?

Hoe lus kry ek nou vir dingetjies in daai sak…. Hier is hoeka ‘n rooi-en-wit winkel van die kolonel hier oorkant op die hoek. Mens moet mos darem die plaaslike ekonomie ondersteun. Dan kan ek dalk uitvind of my naam op al hul sakke is.

En dan onthou ek met 'n nare realiteit-skok dis somer se tye wat voorlê. Kleertjies moet afgeskil word. Verlede jaar se nommertjies moet weer pas.

Calories: “Tiny creatures that live in the closet and sew your clothes a little bit tighter every night.”

Waar daar ‘n krakie is

Leonard Cohen se dood het baie mense aangegryp. Soos wat sy lirieke ook mense aangeraak het. Woorde met emosie belaai. ‘n Man wat met woorde kon werk. En ons het die voorreg om dit nog vir lank te kan beluister en geniet.

Maar die saak van die krakie bly my by. As daar ‘n krakie is waardeur die lig inskyn, is daar mos ‘n krakie waardeur die lig uitskyn….

Ja, ons het almal krakies. Sommige probeer dit letterlik en figuurlik toepleister op verskeie maniere. Maar ‘n krakie het mos nou maar die gewoonte om weer te verskyn – veral as daar druk op geplaas word. Of as omstandighede nou nie so gunstig is nie. Dan verskyn daai krakie. Ongevraag. Meesal op ‘n ongewensde tydstip. Wie wil dan elk geval herinner word aan daai lastige krakie wat so maklik ‘n verleentheid kan wees?

Krakies maak ons kwesbaar. Maar tog is dit die krakies wat karakter gee. Dis die krakies wat help dat die lig inskyn. Wat vir ‘n ander moed gee om nader te staan en te help. Want sien, die krakie wys “perfek” is nie ‘n woord wat mense beskryf nie.

En uiteindelik is dit die krakies wat die lig ook kan laat uitskyn. Wat vir die wêreld wys hoe ons binneste lyk. Ietsie van ons eie unieke weerloosheid wys. Wat vir ‘n naaste ‘n liggie gee om bietjie beter te kan sien waar om te tree.

Kosbare krakies. Dis wat donker verdryf. Die lig kan inskyn. En vir seker ook uitskyn - maar daarvoor moet jy 'n liggie aan die binnekant hê!

Die vere en die voël

Maak die vere regtig die voël? Dis tog belangrik wat ons aantrek.

Vanoggend is ek weer in ‘n wêreld van my eie. RSG se onderhoud met Zyma Amien het my weggevoer na kleremakers oraloor. Sy raak nogal aan mens se hartsnare met haar manier van vertel van haar kunswerke wat hulde bring aan haar ouma, haar ma en kleremakers in die algemeen. Klink my sy het nog ‘n hele paar stories om uit te beeld.

Ek wonder soms hoekom kuns dikwels gebruik word om die kru en kras dinge uit te beeld. Maar dan besef ek – soos Zyma dit vertel – dat dit vir sommige kunstenaars ‘n manier is om sake uit te lig. Om aandag te vestig op dinge wat seermaak. Wat aandag nodig het.

Haar installasie wat SASOL prys gewen het, is pragtig. En as mens die storie daaragter hoor, is dit nog mooier! En tog hartseer. Soos wat die gaas wat sy in die kledingstukke gebruik, uitbeeld.

Dit bring my terug by die klere. En die vere.

Ek stap by ‘n winkel verby en sien ‘n uitrusting wat my so na my liewe kind laat verlang! Natuurlik laat die vere my aan die liewe voëltjie, wat nie meer in my nes is nie, verlang! 

En nee, ek dink nie die vere maak die voël nie. Dis maar net uiterlike versiering. Wat in ons harte aangaan, is baie, baie belangriker! 

En Zyma se versugting dat ons nie die kleremakers moet vergeet nie, laat my diep dink.

Hoeveel pote het jy?

Ek het min pote. Dit pas my leefstyl.

Vriendin meen sy het te veel pote. Dit bemoeilik sake.

So moet elkeen van ons besluit hoeveel pote ons wil hê. Sommige kan self besluit en kies. Sommige kry dit so en moet dit maar net deel maak van die elke dag se lewe.

Ek verkies min pote. En die wat wel daar is, moet sagte onderkantjies hê – van die soort wat dit maklik maak om oor die vloer te skuif. Dan hoef die stoele mos nie opgelig te word nie! Mens skuif dit net maklik op die gladde teelvloer rond. Maklik vir die skoonmaakslag. Ook maklik om weg te skuif en die vloer leeg te kry vir ‘n draai en ‘n swaai!

Vriendin meen die baie pote maak dit vir haar ‘n uitdaging om skoon te maak. Om al daai stoele weg te dra na ‘n ander plek of onderstebo te keer op die tafel, is net so ‘n beslommernis en harde werk – en dan het die vloer vee en was nog nie begin nie!

Ek het ‘n liefde vir stoele. Stoele vertel stories. Stories van kuiers. Stories van stil word. En dis moeilik om van hulle afskeid te neem as mens se woonplek moet krimp.

Maar ek kies maar die minder pote. Dis makliker. Maar om te kies watter pote gehou moet word, is ‘n ander saak…

In verwondering

Vanoggend luister ek na Johan Heystek se boodskap wat aanmoedig dat ons weer – en meer – in verwondering moet leef.

‘n Goeie oefening is dit beslis! Raak weer bewus van elke ietsie in en om jou. In die oggend as jy wakker word, in die aand voor jy gaan slaap. Deur die dag. In die nag.

So was menige die afgelope week in verwondering oor die maan. Die superman. So mooi. So spesiaal. En vir baie was dit toe ook sommer ‘n verskoning (asof ouboet ‘n verskoning nodig het om so ‘n besonderse foto te neem!) om saam te kuier en saam te kyk.

Noudat ek ouer is …

Weet ek dat elke dag nie Krismis is nie

… dat ek nie alles kan verklaar nie

… dat ek nooit alles hoef te verstaan nie

… dat my drome vlerkies het, maar nie noodwendig gaan vlieg nie

… dat ons elkeen tog o, so spesiaal en uniek is

… dat ons soms mag hartseer wees.

En dat ons elke dag dankbaar moet wees.

Dit laat ek my nie (meer) vertel nie

Die afgelope paar jaar is dit opvallend hoeveel mense uit buurlande in ons restaurante en hotelle werk. Baie suksesvol. Ten koste van ons plaaslike inwoners.

Ons knoop graag ‘n geselsie aan met die kelners om te hoor waar hul geboorteland is. Vriendelike mense. Behulsame mense. Mense wat maklik lag.

Maar dikwels sien ons ook, veral by die vrouens, die hartseer vlak in hul oë oor verlange na hul land van herkoms en hul mense. Feitlik almal noem dat hulle weer eendag wil teruggaan na hul lande in die noordelike rigting.

Dan wonder ek oor “my” mense van die Kaap. Hulle wat swaarkry omdat hulle weer ‘n  keer nie ‘n kans kry nie. So maklik word dit afgemaak as “hulle wil nie werk nie”. Natuurlik is daar – onder alle rasse, volke, nasies – mense wat nie wil werk nie. Wat lui is. Wat nie eens hand wil uitsteek nie, maar net wil hê.

Gister het ons in die lieflike Babylonstoren se tuine gaan rondloop. Vir my is dit die nommer een plek in SA om te besoek. (As hulle vir my ‘n werkie het, sal ek dit sowaar oorweeg ook!) En wie werk daar? Mense van die omgewing. Vriendeliker en meer professioneel kry jy nie. Hulle word goed opgelei en lewer uitmuntende diens. Pragtige mense. Mense op wie ek opreg trots is.

Ek laat my nie weer vertel dat my mense lui is nie. Dis ‘n gruwelike veralgemening wat net skade doen!

Dis die kleur

Op pad terug van die lieflike varsprodukte mark langs die waterfront, ry ons vanoggend met die bus by die Groenpunt stadion verby. Bondels oranje balonne wys hier is iets aan die gebeur. Ek meen die kleur dui die tydgleuf aan waarin ons leef: Cheetahs en Trump.

Dis ‘n bedrywigheid van deelnemers aan die Color Run Rainbow Tour. Die saak word beskryf as the happiest 5 km on the planet. Deelnemers word versoek om wit klere te dra – verkieslik ou klere. Dan is daar ‘n geheime bestemming en ‘n groot gekuier wat voorlê. Elke kilometer is daar kleur-ontploffings van poeierverf oor ieder en elk (veiligheid word gewaarborg, maar deelnemers word versoek om sonbrille te dra vir beskerming). En aan die einde van die 5 km is daar ‘n hewige partytjie met nog meer kleur en kuier! As jy dus in die volgende paar dae ‘n werknemer het met ‘n vreemd-gekleurde bos hare, kan jy maar weet dit was ‘n lewenslustige!

Vanmiddag moet ons weer onsself beteuel en die bloeddruk in toom hou as ons span uitdraf. Dalk het hulle die groen en goud met bietjie oranje bygekom….. 

Wie nooi jy?

Om saam te eet is vir ons gesin baie belangrik. Ons geniet ons kos. Hoe dit lyk, hoe dit ruik – en natuurlik hoe dit smaak! En heel dikwels hoe eenvoudiger en naaste aan natuurlik, hoe beter.

Maar wie saam eet, is baie belangrik! Mense wat kla en knor om ‘n tafel, sorg vir maagsere en slegte spysvertering. Ek wil lag en vrolik wees om my tafel. Die lewe vier.

Tog te lekker om saam met mense om ‘n tafel te sit wat die passie vir kos deel. Wat stories van ver lande se kos vertel. Wat onthou van ‘n Aga stoof en ‘n ouma se voorskoot waarin sy jou kon toevou.

Wie nooi jy die naweek om by jou te kom eet? As dit vir jou ‘n vreesaanjaende gedagte is, maak soos my vriendin uit my verlede: dek die tafel mooi, steek ‘n kers of twee aan, skink die wyn en sit die bak slaai op die tafel sodra die manne van die viswinkel af instap met lekker vars gebakte vis. Heerlike, ongekompliseerde en stresvrye kuier wat ons vir altyd na aan die hart sal bly! Dit was met liefde voorgesit. En met liefde ontvang en geniet.

Kuier kuier-kuier

Gisteraand het ek en manlief statistiese verskuiwings hier in die stadskom veroorsaak. Dit was Tuning the Vine – Innercity Wineroute. Ons het beslis die gemiddelde kuier-ouderdom van die Kaap bietjie gelig (of is dit juis afgetrek?)!

Heerlik om so deur die strate te kan kuier saam met honderde (of was dit duisende?) jong wynliefhebbers wat al vroliker kwetter! Oral is daar natuurlik spyskaarte wat mens kompromis laat probeer tref tussen jou maag en jou beursie. So 20 restaurante neem deel aan die gedoente wat een maal per maand in die middestad plaasvind. As jy lus het vir ‘n aand van joligheid is dit vir jou! Dis wynlandgoedere van oraloor wat hul wyn kom bekend stel.

Maar ons kan en wil nie net wyn drink nie!

Vanoggend was hier weer die gebruiklike vars produkte mark in St Georges wandellaan. Heerlike tuisgebak, kos, groente, vrugte, blomme, kos vir elke smaak. Dis sommer lekker om daar deur te drentel en te kyk wat alles aangebied word. Beslis uitstekende kopies by die groente-stalletjie. Die toeriste wat in ‘n groep verbystap, sukkel om by die toergids te bly, want dis ‘n kleurvolle spul waarvan hulle foto’s wil neem. En die vreemde kossoorte lyk en ruik verleidelik. Maar daai toergids is haastig, want iewers wag ‘n bus en lyk my hulle moet nog deur die kerk en die Tuine. Gelukkig kan ek kuier-kuier verder kyk waaraan ek vandag wil knibbel.