Dit laat ek my nie (meer) vertel nie

Die afgelope paar jaar is dit opvallend hoeveel mense uit buurlande in ons restaurante en hotelle werk. Baie suksesvol. Ten koste van ons plaaslike inwoners.

Ons knoop graag ‘n geselsie aan met die kelners om te hoor waar hul geboorteland is. Vriendelike mense. Behulsame mense. Mense wat maklik lag.

Maar dikwels sien ons ook, veral by die vrouens, die hartseer vlak in hul oë oor verlange na hul land van herkoms en hul mense. Feitlik almal noem dat hulle weer eendag wil teruggaan na hul lande in die noordelike rigting.

Dan wonder ek oor “my” mense van die Kaap. Hulle wat swaarkry omdat hulle weer ‘n  keer nie ‘n kans kry nie. So maklik word dit afgemaak as “hulle wil nie werk nie”. Natuurlik is daar – onder alle rasse, volke, nasies – mense wat nie wil werk nie. Wat lui is. Wat nie eens hand wil uitsteek nie, maar net wil hê.

Gister het ons in die lieflike Babylonstoren se tuine gaan rondloop. Vir my is dit die nommer een plek in SA om te besoek. (As hulle vir my ‘n werkie het, sal ek dit sowaar oorweeg ook!) En wie werk daar? Mense van die omgewing. Vriendeliker en meer professioneel kry jy nie. Hulle word goed opgelei en lewer uitmuntende diens. Pragtige mense. Mense op wie ek opreg trots is.

Ek laat my nie weer vertel dat my mense lui is nie. Dis ‘n gruwelike veralgemening wat net skade doen!