Verwondering vs Ontnugtering

Ek wil opnuut in verwondering leef.

Ek wil weer die veertjie se kolletjie raaksien. En verwonderd wees oor dié kolletjie wat aanpas by die volgende veertjie se kolletjie sodat die tarentaal spog met sy veredos.

Die oopvou van ‘n nuwe blaar, die reuk van ‘n roos, die druppel op die woestynrosie…

Sommer net die lewe self.

Destyds, ‘n hele paar dekades gelede, begin ek ‘n nuwe werk. Een van die hansworse daar merk sommer die eerste dag al op: “Ag nee, kon julle nie ‘n jong dingetjie aangestel het nie! Kyk, sy het al plooie op haar knieë!” Ja, dis gelukkig in my teenwoordigheid opgemerk, anders het ek dalk vir ‘n oomblik gedink dis die waarheid!  

Vanoggend sit ek so lekker langbeen uitgestrek.

En sien die plooie op my knieë.

Ek besluit om in verwondering te wees oor hoeveel keer dié (ou) knieë al gebuig en gebuk het. Ontnugter? Nee, daarteen gaan ek baklei!