Waar pas jy in?

Pas jy hoegenaamd in?

Móét mens inpas?

Van die bevrydende dinge van in die stad woon – vir my – is om net myself te kan wees. Ja, ja, ek weet dis wat ek altyd moes doen, maar dis nie soos dit was nie. En ook soms nie is nie. Tog te maklik probeer ek “inpas”. By ander se reëls en grille en giere?

Is dit meer ‘n ding van die vroulike geslag?

Op hierdie lieflike sonnige dag sit ek en ‘n pragtige jong meisie en gesels oor ‘n koppie koffie met ‘n vrolike skuimprentjie. Ons gesels sommer oor alles en nogwat. En om ons stap interessante siele. Elkeen besig met sy eie ding. En elkeen in sy eie patroon. Of dalk is dit net ‘n front? Maar tog lyk selfs die een met die afgeskeerde hare en poniestert tjorts oppie kop wat pas van die oefensessie af kom – met ‘n lyf wat lyk of sy die winter geniet het – heeltemal tevrede met haarself. Good for her!  Ons wonder so by ons selwers wat onse manne sal sê as ons met so ‘n kapsel by die huis instap…

Dit is tog so dat sommige mense (mens noem dit tog seker nie vriende nie?) mens net laat voel you just don’t make the grade, dude!

Ek bid dat ek nie ander so moet laat voel nie. Ons is elkeen uniek. Kosbaar.

Stephan Joubert se e-kerk boodskap van onlangs laat my dink:  

“In gesonde verhoudings manipuleer mense mekaar nooit om aandag te kry nie. Wanneer ons dus in die teenwoordigheid van iemand anders voel ons skiet te kort omdat ons hom/haar nooit tevrede stel nie, dan word ons uitgebuit. God wil ons nooit in emosionele afhanklikheid van ander mense laat leef nie.”