So bekruip daai ding(e) mens…

So ‘n paar dae gelede het ek die voorreg (ja, dis voorwaar ‘n voorreg, want daar is baie wat dit nie het nie!) om ‘n slag by die slim mense met die kennis oor wat hier binne-in mens aangaan te gaan kuier. Weliswaar duur dit toe die hele middag…. Sien, hulle het my gewaarsku dit gaan lank neem, maar toe raak my lêer op iemand se lessenaar verlore tussen ander papierwerk. Soos my ander vriendinne altyd geduldig bly, het ek ook my bes probeer en my intussen besig gehou met ‘n blokkiesraaisel en ‘n boek. Maar toe die horlosie net aanstap en niks gebeur nie, vra ek toe gelukkig! En hier sien hulle my toe darem weer raak. (Moet darem byvoeg daar was genoeg om verskoning gevra na die tyd!)

Wel, dis altyd interessant om so ‘n klomp mense in ‘n wagkamer dop te hou. En die slag is dit mos nou meesal oumense. En praat mos maar harder as wat moet. So almal hoor al die klagtetjies en skandetjies en so aan, ensovoorts.

Maar raak ‘n mens nou bewus van swakheid van die vlees! Siestog, een klou aan die kierie, een blaas en hyg na asem, ‘n ander is gryserig en het ‘n pyn op die borskas…  Ouderdom is nie ‘n maklike ding nie. En snaaks genoeg raak ek mos nou al meer bewus daarvan!

Die masjinerie wat in daai manne se spreekkamers en kantoortjies en kamertjies is, is legio! Dit pomp en flikker en piep vir ‘n vale. En die indrukwekkende personeel vleg heen en weer tussen die kranklikes en hoopvolles deur.

Genadiglik kon ek met geruste (letterlik en figuurlik) hart huis toe gaan. Darem nie sonder die nodige skrikkies nie! Dis mos nou so dat die dinge mens stadig bekruip en dan skielik op jou spring!

Soos nig vanoggend opmerk: die inkopielys word al langer… Al meer pilletjies wat gedrink moet word. Maar dankbaar dat daar slim mense is wat met hul slim masjiene kan sien en hoor hoe tik dit daarbinne. Uiteindelik kan hulle so slim wees soos hulle wil, maar ek is mos aanmekaar geweef deur my Skepper.

(Ja, dis 'n koek! En nee, ek het dit nie gebak nie!)