Kultuurklanke

Groot bederf! Gister vroegaand sit ek en manlief agteroor by die Woordfees om na Bibi Slippers te luister. Sy gesels oor haar nuwe boek (deel was van haar meestersgraad) genaamd “Fotostaatmasjien”.  Haar wens is dat dit nie “net ‘n boek” is nie, maar ‘n objek.

Aan die einde van die bespreking - wat knap gelei is deur Tertius Kapp, haar uitgewer – is daar ‘n versoek uit die gehoor dat sy dié gedig voorlees. Dis as opdragwerk geskryf tydens Versindaba se huldiging van Adam Small en sy werk.

Bibi Slippers: 15 fotostate vir Adam Small

ek het gehoop vir insig maar na ’n week in die biblioteek
het ek net ’n vae idee vir ’n gedig. o, en ’n fotostaat
van jou gesig

dis ’n swart-en- wit kopie waaruit jy terugstaar deur ’n sexy bril
met jou hare se sjarmante krul en ek dink hmmm, as dinge darem
anders was …

ek fikseer vir ’n tyd op die nael, netjies geknip aan die einde
van die vinger waarop jou ken so kunstig rus die manier
waarop jou lippe saampers kry my lus

om nog ’n fotostaat te maak: ’n vergroting sodat ek jou swart oë
van nader kan bekyk en presies kan sien hoe jou wenkbroue lyk en nog een
waarin ek meer detail kan ontdek

soos die lig wat in ’n halfmaan aan jou oor kom lek

’n fotostaat is soos ’n verhouding vol grys areas en ek wonder of jy steeds
oortuig is dat alle probleme deur die liefde opgelos kan word.

in die era post-apartheid en post-photoshop maak ek swart-en- wit fotostate
heel bewus dat ons almal volgens Plascon tinte van Raw Oats is
iets wat ons almal eenmaal geweet het
en toe eenvoudig vergeet het

maar jy het onthou, sien ek nou, en daarom raak jy elke keer as die strook lig
onder die glasblad gly nog 20% groter, met elke afskrif
meer onskryfbaar

ek het gemik vir ’n hele gedig maar ek het steeds net ’n blank vel en, wel,
15 fotostate van jou gesig