Dit mag wees. Of dalk nie.

Hope smiles from the threshold of the year to come, whispering, 'It will be happier.'
- Alfred Lord Tennyson

Die aanhaling klink so mooi. So vol belofte. Vol hoop vir beter. Vir sagter. Vir makliker.

Maar so eenvoudig is die lewe ook nie! Ons is nie hier om met “lekkerkry klaar te kry” nie. Dan sal ons almal slap ruggraatjies hê.

Lank gelede luister ek iewers na iemand :
- ons het arms gekry om iets mee te dra; dalk vuurmaakhout?
- ons het hande gekry wat moet vat en doen; dalk plant, oes, knie?
- ons het voete gekry om te loop; moontlik om water te gaan haal by die rivier?
- ons het bene gekry wat kan klim; miskien teen die bult uit om te kyk wanneer die son opkom?

En toe begin ons sit. En knoppies druk. En epos stuur om iets by die voordeur afgelewer te kry.

Genadiglik kan ons arms nog iemand vashou, troos en koester.
Met ons hande kan ons mekaar aanraak en ‘n mooi blom rangskik.
My bene neem my voete na daar waar ek iets vir iemand anders kan doen.

Dalk moet ons weer self die hout gaan soek, die takke saag, die stompe kloof sodat ons arms sterk bly. Met die huidige droogte leer ons sowaar weer om water in ‘n emmer te dra!

Ja, ek weet spiere word deesdae gebou deur oefening, in ‘n gym, op jou fiets – en hoe erg ookal, soms sommer via ‘n groot blik aanvulling wat wie-weet-werklik (behalwe die vervaardiger) wat alles in daai konkoksie is!

En ja, die jaar is dalk tot dusver makliker of happier, maar niks is ons gevrywaar nie. En as jou jaar tot dusver hartseer en goor was, hou moed: jy bou kosbare spiere! Daar is hoop vir beter dinge!