Die goedjies wat ons raam

So met verloop van tyd laat ons goedjies wat vir ons mooi is, raam.

Gister dink ons weer met heimwee terug aan ons kroos wat ons “gedwing” het om vir ‘n formele foto te gaan kort anderkant hul 18de verjaardag. Sommer maar net sodat ons van elkeen ‘n foto op min of meer dieselfde ouderdom het. En ja, vir enetjie moes ons aanpraat om daai foto geneem te kry…. Ek wonder of hulle dit ooit nog onthou! En ek moes mooi begroot vir daai fotos! So hang hulle toe in ‘n rytjie in ons huis se gang naas die foto’s wat van elkeen geneem is so net duskant twee jaartjies oud. Ek dink nogal daai was ook professionele foto’s van elk.

En dan was daar sus se kruissteek prentjie wat geraam is. En al die “beste” skeppings uit die kunsklasse wat deur die jare huis toe gebring is. So hier en daar van ma se werke wat ook geraam is.

Oupa se foto van sy tyd in die Tweede Wêreldoorlog. Met die knopies en epaulette. Kosbaar vir die nageslag bewaar.

Oumagrootjie se fyn doillie wat sy gehekel het. Op ‘n mooi diepblou fluweel agtergrond – materiaal van ‘n baie mooi Sondagrok wat my ma vir my gemaak het.

En ‘n foto van die baas van die huis met sy eerste rugbybal. En later ‘n bruid aan sy arm.

Ag ja, die goedjies wat ons raam. Elkeen ‘n spesiale storie. Elkeen ‘n kosbare herinnering.

En dan op ‘n dag raak ons mure minder. Die spasie om ons krimp en ons moet kies. Wat bly en wat gly? (En waarheen gly dit?)
Die mooi bly in ons harte. Al hang dit nie meer alles aan ons mure nie, bly daai goedjies wat ons liefhet en wat vir ons kosbaar is, in ons harte. Geraam om te onthou.