Salige stilte

In my gedagtes is Sondae die stil dae. Vandag is Dinsdag. Dis doodstil hier naby Hluhluwe teenaan die St Lucia meer. Hoe stil sal dit dan op ‘n Sondag wees?

Die droogte is hier duidelik sigbaar. Die meer se water, wat gewoonlik tot teenaan die Sobhengu Lodge reik, lê ver anderkant die vlakte. Die veldwagter vertel dat dit die afgelope 10 jaar droog is. ‘n Onlangse reёnbui het gesorg dat ‘n bietjie water versamel het en dat dit effe modderig is. Vra my – ek en manlief het vanoggend die vlakte aangepak en met gekoekte modderskoene teruggekom by ons verblyfplek.

Die boot wat besoekers moet vermaak, is verlate op die sand. Die derduisende skulpies wat oor die hele strandgebeid verstrooi is, vertel van skulpkrappies wat op soek na water verdwaal geraak het. Die diere se spore wat op die strand is, is die van die beeste van die omgewing.

‘n Trop apies vermaak ons vroegoggend en ek wonder of hulle verwaand genoeg is om die vrugte uit my papbord te steel. Ek sal nie ‘n kans met hulle waag nie – al lyk hulle so onskuldig, kan ek my net voorstel wat van ‘n kabaal ek sal opskop as een op my skouer sou beland….

Dis tyd om te gaan stap en te luister na die voёltjies se getjirr. Hoe wens ek my slim vriendin kon saamstap om vir my te laat luister en te laat hoor wat ek moet hoor! Daai beskrywing in die boek en die geluid wat ek hoor, kom nie altyd vir my ooreen nie… Maar die jongelinge saam met ons leer fluks aan die name – hulle sal maar geduldig my moet leer.