Antjie, liewe Antjie

Vandat ek kan onthou, het ek ‘n toegeneentheid teenoor die veerpootjies. Hoendertjies is vir my pragtige goed! En die kuikens, o, die kuikens!!! Lieflik! En dan koop mens daai kuikentjies vir die kinders en hulle dra hulle rond en gee kos en water … tot die gediertetjies groot en uitgegroei is en nie meer so snoesig en sag is nie! Skielik is dit “werk” om hulle te versorg!

Kleintyd op my oupa se plaas het ons gaan eiers uithaal op die werf. Soms het ons ver van die huis af gestap om by al die neste te gaan kollekteer. Pragtige vars goudbruin eiers. Nou en dan is ek geroep om die eier uit ‘n spesiale nes uit te haal. Net ek het die voorreg gehad. Want sien, die eier het soos ek gelyk. Of ek het soos die eier gelyk. Dan was dit ‘n kalkoeneier. Vol spikkels.

Hoe kan julle dan nou nie verstaan dat ek ‘n totale minderwaardigheidskompleks gehad het nie?! Wie wil dan nou soos ‘n eier lyk?!

Ek glo dit was goed bedoel.

In ons agterplaas in Langstraat – aan die onderpunt van die erf ver van die huis af – was ‘n dammetjie met eende en hoenders. Ongelukkig was dit ook die plek waar die Sondag-hoendertjie geslag is. Dit bly my by…. Gelukkig het dit nie my smaak vir hoender belemmer nie.

So nou en dan kuier ek en niggie oor middagete by Joostenbergvlakte. Die hoendertjies en kuikens kry altyd spesiale aandag.  En ons meen ons herken elke keer die een spesiale hoendertjie met die deurmekaar veredos! Met ‘n yslike houding op daai lyfie skrop sy en kom wys haar kleintjies. En elke keer word foto’s geneem. Al lyk dit presies soos die vorige keer, kruip hulle ellke keer diep in ons harte. Ouderwetse goedjies!

Tyd dat ek die oond aanskakel vir aandete. Raai wat is op die spyskaart?