Waters van rus

Soos die son sak en die skadu’s langer word, word Langstraat bedrywiger en donkerder. Letterlik en figuurlik. Dis nie nodig dat mens ‘n toergids het om jou te vertel wat alles daar aangebied word nie.

Langstraat is kuierplek. Vermaak te kus en te keur. Vir elke smaak is daar ‘n geur. Heerlike kos en interessante kuierplekke. Dit vind die baie toeriste vinnig uit!

Maar ongelukkig is Langstraat ook ‘n hartseer plek. Van mense wat seer het en dit op gevaarlike maniere probeer vergeet. Die stad krap oop wat seer is. Hier is dit “in your face” – die ellende, die oppervlakkigheid, die gebrokenheid, die moedeloosheid te midde van geraas en gerumoer. Hoe helderder die liggies in die donker nag, hoe meer sigbaar die mense se soeke na iets om te help vergeet.

Maar verder op in Langstraat is ‘n hawe van stilte en rustigheid. ‘n Lieflike Victoriaanse gebou wat omring is van koelte en kalmte. ‘n Lafenis in ‘n lawwe wêreld. Hulle vertel my dit was destyds ‘n klooster - deesdae woonstelle.

Die rustigheid en vrede wat mens met die instap deur die pragtige ou hekke ervaar, die lieflike tuin, die heilige teenwoordigheid wat mens nie anders kan as aanvoel nie. Wat ‘n wonderlike hawe van vrede te midde van die mallemeule-lewe straataf.

Dit gee my hoop. Want iewers in die geharwar is daar waters waar rus is. ‘n Plekkie waar vrede heers. Gaan soek jou plekkie waar jy rus kan kry. Daar is water wat jou dors kan les. Weer en weer en weer ‘n keer!  Sommer net ‘n plek waar jy kan stil word. En nee, die “waaroms” gaan ook nie daar in “daaroms” verander nie. Maar glo my, jy gaan rus kry.