Knorrers

Mense wat knor. Sommer knollers.

Verlede week stap ek in by ‘n baie deftige firma. Ek moet namens iemand anders ‘n waardevolle artikel neem vir diens.

Nadat ek deur ‘n hele paar sekuriteitshekke en –wagte en dinge moes deur, is ek uiteindelik in by die veiligheidsdeur. En ‘n stortvloed woorde en skril stemme tref my. Ek wonder vir ‘n oomblik of ek op die regte plek is. “Welkom” is glad nie wat ek ervaar nie.  

Maar die kliënt wat daar midde-in die luide woordewisseling staan, lag en ek glimlag maar saam. Hy ken hulle. Hy laat dit soos water van ‘n eend se rug af loop en met ‘n opmerking teenoor my oor wat hy van hulle dink, is hy lag-lag daar uit.

Uiteindelik, nadat ek die vrou wat nie kan ophou met praat nie, saggies aan haar arm vat en voorstel dat sy bedaar voor sy ‘n hartaanval kry, hoor ek darem ek is by die regte plek. En ja, ek is welkom (al moes ek dit twee maal vra!).

Wel, dis toe die eienaar haarself wat so gal braak oor kliënte wat nie optree soos wat sy graag sou wou hê hulle behoort te doen nie. Wel, ek is glad nie in my skik hoe sy my behandel nie! Maar uiteindelik is sy agter haar lessenaar in haar groot kantoor. Een van die werkers bring vir haar ‘n lieflike koppie koffie en dis my beurt.

Maar die vrou kan nie ophou praat nie! Oor alles en nogwat! En ek wil so graag vir haar sê: “Hou op met praat, bedaar, kalmeer en ek is seker jy kan dubbel die hoeveelheid werk gedoen kry in die tyd wat jy mors met knor.”

So neem ek manlief ‘n paar dae later saam om weer die kosbare stuk te gaan haal. Ek wil vir hom die lieflike houtwerk in die gebou wys en die vakmanskap wat daar gedoen word.

Die eienaar glimlag so skalks my kant toe – soos sy vroeër genoem het, ken en onthou sy elke kliënt! En sowaar, terwyl ons geduldig, gedienstig, gedwee ons beurt afwag, trap sy die een werker uit oor die “reuk” wat in die werkplek hang. Gits, ek kyk dadelik onder my skoene en wonder of dit ek is wat die mistigheid ingewerk het op haar Persiese mat. Maar ek ruik niks. Dis sommer net haar slegte gewoonte om fout te vind. Te knor.

En toe kom ons daar weg sonder om te veel klagtes oor die land van ons te hoor. Sy het darem genoem waarheen sy wil emigreer. Sy kan immers meer tale praat en sal oor die grens tuis voel. Maar dit sal jammer wees om die vakmanskap kwyt te wees.

Sjoe, om elke dag in so ‘n vrou se teenwoordigheid jou daaglikse brood te moet verdien, moet ‘n uitdaging wees!  Behoede as sy so by die huis ook is!!!