Om te kan

Sekere dinge kan ek.
Baie wat ek nie kan nie.

Dis hoekom mens vriende het. Dis wat die woord “medemens” so spesiaal maak. Iemand wat die lewensreis met jou meemaak. Iemand wat op een of ander tyd saam met jou die pad loop. Tree vir tree.

So ‘n paar jaar gelede help ons ‘n skool met handwerkprojekte. Ons probeer sommer net inspireer. Dis ‘n spesiale skool met spesiale leerkragte (ook bekend as “engele”) vir kinders met spesiale behoeftes.

En op wonderbaarlike wyse raak ons ‘n klein groepie uiteenlopende vroue wat elke week saamwerk om die oorwerkte personeel so ‘n effense hupstootjie te gee. Saam kon ons.

Tydens een van die projekte, brei een van die helpers in ons groep se ma ‘n magdom poppies. Die soort wat mens in jou sak kan steek en aan kan vashou as die lewe jou druk. Of sommer net ‘n poppie om voor lief te wees. ‘n Poppie wat nie iets leliks vir jou kan toesnou nie.

Vandag blaai ek hier deur my rekenaar en kom weer op die foto’s af wat ons van die liewe poppies geneem het. En ja, soos die kindertjies wat met vreugde die poppies ontvang het, het elke liewe gebreide poppie sy of haar eie identiteit!

Ek dink vandag met deernis aan die tannie wat hulle gebrei het. Mooiste herinneringe wat sy agtergelaat het.