Wrede werklikheid

Sondagoggend drink ons koffie op die balkon. My oog vang die aktiwiteite oorkant die straat. Polisie. Probleme. Moeilikheid.

Sover ons kan sien, was daar ‘n ongeluk. Of dalk nie? Het iemand self gespring? Of is die persoon by die venster op die hoeveelste verdieping “gehelp” om te spring?

Wat ookal gebeur het, bly ‘n hartseer storie. En vanoggend se koerant is tjoepstil.

Later vang ons die bus Kampsbaai toe en stap verder kuslangs. Verstommende groot branders op die kuslyn. Die see lyk misleidend stil en rustig, maar elke nou en dan kom daar reusebranders – besonder lang branders wat op die sand breek en teen die rotse uitbars in spierwit bondels. En ons verstaan hoekom ‘n tienermeisie en twee vriende van die rotse afgeslaan is. Sy het nie oorleef nie.

Ons ontdek ‘n juweel! Bakoven. Altyd die naam gelees in die verbyry, maar nog nooit ingestap tussen die pragtige huisies nie. Huisies mag ek hulle wel noem, maar meer as ‘n plaas se prys nodig om een te koop!!!

Wat ‘n lieflike lentedag! Wat ‘n lieflike, mooie land! Maar ai, hoe hartverskeurend is die wrede werklikheid dikwels.