Soos sake staan

Skielik kan ek nie byhou nie. Dis net te veel.

Van pure lekkerte en groot bederf het ek nou heeltemal agter geraak met wie ek graag op my stoep en om my tafel wil bederf. En nie net wil nie. Soms raak dit ‘n moet.

Manlief verstaan nie so lekker hoe dit werk nie. Ek kan ook nie verduidelik nie.

Maar op een of ander manier en tyd het sake handuit geruk. Ek (en my begroting) kan net nie die besigheid gebalanseer kry nie.

Vanoggend sit en kuier ek oor heerlike koffie en kaaskoek saam met ‘n vriendin in ‘n mooie koffiewinkel. Dis ‘n verjaardaggeskenk aan haar – want wat gee mens nou elk geval present aan iemand in ons jare wat alles het wat nodig is (hoe bevoorreg en bederf is ons tog!).  So met die gesels praat ons oor ‘n datum en ek besef met ‘n skok daar is dinge wat ek nagelaat het. Dinge wat ek myself voorgeneem het om te doen. Helaas totaal en al dit laat verbygaan. Deels omdat ek oud is en vergeet (dis waarvoor mens nota’tjies oraloor kan vasplak ter herinnering) en ter versagting dat ek deesdae dikwels nie weet wat die datum is nie (deel van die afgetrede leefwyse).

Maar dis ook waar ware vriendskappe inkom. Hulle ken my mos. Hulle weet dis nie omdat ek nie lief is vir hulle nie. Dis net dat ek soms sommer net wil hê hulle moet hier instap en sê: hier is ons vir ‘n kuier! En om te kyk wat die koskas oplewer vir ‘n lekker kuier!