Die lang tou

Nee, dis nie die ding waarmee ons vriend sy woonwa se deur vasgebind het sodat dit nie oopklap terwyl hulle ry nie (ja, daai was ‘n lang tou, want dit moes buietekant om die woonwa gaan…).

Die tou waarvan ek vandag baie bewus is, is die ry waarin jy staan, sit, beweeg, weer sit wanneer jy by SARS ‘n draai moet gaan maak. En dis ‘n stywe draai. Sonder afdraaipaadjies, want dan is jy jou plek in die ry kwyt.

Vanoggend is ons hier weg met al die nodige dokumente. Om dit in die hande te kry, was op sigself ‘n saak wat my ou bloeddrukkie se sake gewerk het…

Manlief is so dierbaar om my op die tog te vergesel. Dit help baie. Ons kan immers met mekaar gesels, want die vrou aan my anderkant “Hum” en “Ha” net as sy absoluut op ‘n vraag van my kant af moet antwoord – en nee, ek het nie veel gevra nie en toe maar later haar in haar stilte oorgelaat.

Uiteindelik is ons toe geholpe. Dit was twee uur se sit waarvoor ek nie omgegee het nie. Eintlik het ons ons ingestel vir langer sit. Dankbaar dat dit vriendelike mense was wat baie behulpsaam was en in onse mooie taal die saak afgehandel het, is ons met ‘n huppel in ons stap daar weg.

Ek kon my steunpilaar met ‘n heerlike cappuccino bederf om dankie te sê. Met 'n sny wortelkoek daarby. Hy het dit dubbel en dwars verdien!