Wik en weeg

Sal ek of moet ek liewer nie?

So wonder ek of ek nou maar liewer dié aksie’tjie van skryf en oplaai moet laat staan of nie. En ek dink hardop daaroor.

Manlief sê onmiddelik – sonder om eers daaroor te dink (en hy is ‘n man wat gewoonlik eers dink oor ‘n saak en nie sommer so impulsief iets kwytraak nie) – dat ek moet voortgaan met die takie. Hy kan sien dit doen my goed. En hy hou daarvan om te lees wat in my kop aangaan…. Mmmmm, dit op sigself kan gevaarlik wees…

So na aftrede is mens nie altyd seker van watter dag dit is nie. Nie datum nie, dikwels ook nie dag van die week nie. Tog te lekker!

En so gaan die dae soms te vinnig verby en kom ek glad nie by die rekenaar uit nie. Ook lekker.

Maar ai, as die gier my beetkry, is dit darem alte heerlik as my vingers so oor die sleutels gly. Raai, ek dink my vingers het eerste die storie beet en dan flits dit so effe deur my grysstof. Net so lekker!

Nee wat, solank dit nog lekker is, sal ek maar so nou en dan ‘n draai maak op die kuber. Lekkerste is mos dat ek nie ‘n idee het wie dit lees nie! En ja, ek kan my voorstel dat daar mense is met rooi penne in die hand wat wil korrigeer en kruisies maak. Dalk ‘n opmerking of ‘n aanmerking of ‘n 0 bo-aan wil maak! Maar soms, net soms, kry ek dalk ‘n sterretjie. En nee, ek is glad nie ingestel op gouetjies nie. Dit sal darem net te veel harde werk kos. En dis mos absolute ontspanning hierdie vir my!

Tyd om te gaan kyk of ek kan help om ‘n kas vas te hou wat teen die muur vasgesit moet word. Dís nou werk wat inspanning vereis! Nie die vashou nie!!!

Kies jou bakkie

Jy kan self kies.

Rond, vierkantig, reghoekig. Watter vorm pas jou die beste? Waarmee voel jy gemaklik?

Ek sukkel met die ronde vorm. Dit voel vir my of ek gaan omval. Soort van vasgevang soos wanneer mens se voete vasgedraai word in ‘n lang net en mens nie jou voete kan beweeg nie.

Nou het ons maar vir ons ‘n langwerpige plastiekbak aangeskaf. In die winkel noem hulle dit ‘n “visbak”. Maar dit laat my geensins soos ‘n viswyf voel nie. Ook vir seker nie soos ‘n meermin nie! Dis maar net die gemaklikste bak waarin ek kan staan wanneer ek stort. En vir ons voel dit of die meeste water in dié bak opgevang word. Vir die gryswater. Vir hergebruik.

Ai, die planne wat ons maak! En ons weer ‘n keer laat dink aan hoe om verantwoordelik om te gaan met ons kosbare waterbronne. (Wat my laat wonder of die mense in die res van die land weet waarvan ons praat?!)

Kies vir jou ‘n vorm wat jou die beste pas. Dit maak nogal die hele ervaring meer aangenaam.

Dis vir my mooi

Baie jare gelede kom ek eendag van die winkel af. In vervoering. Ek vertel met passie vir manlief van die lieflike “skildery” wat ek in die winkel gesien het. En met “dis ‘n opsomming van my lewe”, kan hy nie anders as om toe te gee nie. As dit so mooi is vir jou, gaan koop dit.

Ek het dit in twee paaiemente afbetaal. Dis seker die enigste iets wat ek nog ooit “afbetaal” het.

So kom Gabila toe saam met my by die huis aan. Jongste beskou die saak en vra: “Hoekom is dit vir mamma so mooi?”

En my antwoord: “Daar is altyd vuil skottelgoed. En dis my lewe.”

Gabila Rissone is die kunstenaar. En nee, dis nie ‘n skildery nie, ook nie ‘n ets nie, maar sommer net ‘n afdruk. Gabila is die dogter van Rosina Wachtmeister. Die vrou wat daarvan hou om prente van katte te maak. So effe whimsical.

Die prent het altyd in my kombuis gehang. En nou is dit tyd om afskeid te neem van my prent. My pophuis is net eenvoudig te klein. Die prent te groot.

Al het niemand anders (dalk) daarvan gehou nie, het Gabila se prent vir my baie vreugde gegee. Dit het my altyd laat glimlag. En laat besef: “Daar is altyd vuil skottelgoed!”

Sowaar só waar!

Hoe glimlag ons vandag hier in onse mooie land! 

Vandag sou ek nogal graag in die stad wou wees. Sommer om ieder en elk se kwinkslae te hoor! En hoop op gesigte te sien.

En ja, soms is dit nodig om bult-uit te swoeg om uiteindelik bo-op die kruin te kan staan! Kyk maar na die Olimpiese Winterspele. Daai manne moet spiere gebruik om te kom waar hulle wil wees.

Ai, vandag is dit lekker om te kyk hoe mense met verskillende standpunte tog op beskaafde manier met mekaar te kan kommunikeer. Mag dit so bly!

Druppel vir druppel

En ja, uiteindelik leer ons op die harde (droë) manier: Every drop counts!

Dis doodstilwarm vandag. So ‘n “dankie-tog-dat-ek-nie-slote-hoef-te-grawe-nie” dag. Met die nodige afkoelingsmeganismes in plek, kom ons eintlik redelik gemaklik deur die dag.

En skielik begin die donderwolke saampak hier teen laatmiddag. En nie lank daarna nie, laat die donderweer van hom hoor.

Klein kordaat buurman van langsaan dans opgewonde in sy swembroek buite op die verdroogde grassies rond. “Dit gaan reën! Dit gaan reёn!” Dis so mooi om ‘n sewejarige opgewonde te sien oor die reën! Hy kom roep hier om hulp, want die verlengde afvoerpyp wat manlief vir hom aangesit het, het afgeval. Hy hardloop om ‘n bakkie te gaan haal om onder te sit en gou-gou begin die water van die dakke af binne-in sy bakkie te versamel. Groot opgewondenheid! En nog blyer dat syne vinniger loop as ons s’n! Hy meen sommer vinnig dis ‘n kompetisie en die wenner behoort R50 te kry! (Klink na ‘n bemarker vir die toekoms!)

Ons dra gou die tuinpotte tot op die stoep se rand dat buurvrou van bo (met kleinletter gespel!) se druppels tot ons voordeel kan wees!

En net so gou soos dit begin het, is die reёntjie weer weg. Maar die geut loop nog lekker en die plantjies is dankbaar.

Hoopvol vir ‘n volgende keer! En bewus daarvan dat elke druppel ‘n verskil maak – alkant toe.

Genade-druppels!

Dis ‘n kwessie van kultuur

Die Chinese meisies wat van kleindag af met opgebinde (of is dit afgebinde?) voetjies moes loop, het my nog altyd gefassineer. Dit moet darem bitterlik seer en ongemaklik wees. Tot die seer en ongemak verby is. Daarna is dit “bewonderenswaardig”.

Of is dit?

Foot binding was the custom of applying tight binding to the feet of young girls to modify the shape of their feet. Foot binding became popular as a means of displaying status (women from wealthy families, who did not need their feet to work, could afford to have them bound) and was correspondingly adopted as a symbol of beauty in Chinese culture. Foot binding limited the mobility of women, resulting in them walking in a swaying unsteady gait, although some women with bound feet working outdoors have also been reported. Feet altered by binding were called lotus feet.

Genadiglik is dit ‘n praktyk wat na ‘n eeu uitgesterf het. Erg genoeg om skoene te moet dra wat druk – en te weet mens kan dit uittrek as die pyn te ondraaglik is!

So beskou ek onlangs die “Kokedama String Garden” by ‘n kwekery. Dit laat my toe dink aan daai opgebinde voetjies in die Ooste.

Kokedama is a Japanese gardening method where a plant’s roots are wrapped in moss, bound by string and suspended. The name comes from the Japanese koke, meaning “moss” and dama meaning “ball.” Although this art form is centuries old, it now takes on a more modern and minimalist form.

Ek wonder of die plantjies hou van so toegebind wees? Maar dis ‘n mooi effek wat verkry word. En dit “bring die buite na binne” en is ‘n maklike manier om ‘n klein vertrek bietjie “groen” te maak, want die besigheidjie hang mos uit die dak uit en neem dus nie kosbare spasie op nie. En dis ‘n heerlike selfdoen-projek vir dié wat alles kan.

Ook maar dankbaar die Kokedama kultuur het Weste se kant toe gekom en nie die Lotus Feet nie!

Onthou se dinge

Daai bokse wil nie leeg raak nie! Dit is aansienlik minder, maar daar is nog ‘n hele paar uitdaginkies wat my in die gesig staar voordat ek heeldag agteroor op die stoep kan sit.

Probleem is dat die stapel wat in die motorhuis staan, in manlief se pad staan. Hy kan nie by sy masjiene uitkom om kassies te bou nie. En aan die ander kant kan ek nie die bokse uitpak nie, want waarin moet ek dit pak? Die kassies is nog nie gemaak nie!

Maar ons maak planne en help mekaar en drink koffie en maak heerlik laatoggend ontbyt op die nuwe stoof as die lus laag lê. En dan, met hernieude ywer en ‘n kafeїen skop, spring ons weer naarstigtelik aan die werk en vorder darem so da tons dit self kan sien!

Met die uitpakkery, kom ek weer af op goeters waarvan ek so effe vergeet het. En ai, die nostalgie! Te lekker om die lank verby se dae te onthou! En van sommige sal ons kinders glad nie weet nie! 

Onthou jy hoe ons saans die melkbottels buite uitgesit het sodat die melkman die koepons daarin kan uithaal en sien wat hy vir ons moet neersit: afgeroomde melk of volroommelk? Sowaar – kan jy glo – glasbottels wat buite staan. Heelnag. En niemand gooi dit stukkend of vat dit nie! En niemand haal daai koepons uit nie! En môreoggend glip ons gou uit by die deur om die heerlike vars bottel melk in te bring vir ontbyt. Dit klink selfs vir my nou effens of dit in ‘n droomwêreld was!

Was dit regtig soos ons geleef het?